Tijdens mijn maandje in India bezocht ik vier interessante bestemmingen. En de reizen tússen die bestemmingen waren vaak al net zo interessant. Zoals die van Vasco naar Hampi.
800 meter – Lopen naar Station Vasco
Om ruim op tijd te zijn voor de trein van 5 uur, loop ik om kwart over vier ‘s ochtends van mijn hotel naar het station van Vasco de Gama. Ik draag alles wat ik bezit in twee rugtassen, één op mijn rug en één op mijn buik.
Nooit eerder liep ik zo vroeg in de ochtend – of laat in de nacht - door een spaarzaam verlichte stad in India. In plaats van de gebruikelijke drukte, is er nu niemand. Bijna niemand.
Er zwalkt een dronken man in mijn richting, ik beweeg naar de andere kant van de straat. Hij roept iets naar me, ik versnel mijn pas enigszins. Ik hoor ergens voor me een hond blaffen. Onder een lantaarnpaal liggen wat stenen. Ik pak twee, in elke hand één. Wie mij ook aanvalt, zij het dronkaard of zwerfhond, hij zal het met een steen tussen de ogen moeten bekopen.
406 km - Trein van Vasco naar Hospet
Als ik het juiste treinstel heb gevonden, ga ik op zoek naar zitplaats 21. De dame die me had geholpen een treinticket te boeken, had een middelste plek op een bankje van drie gereserveerd. Dus ben ik voorbereid om ruim negen uur vrij letterlijk het middelpunt van de aandacht te zijn. Aangezien bleke Europeanen als ik in India doorgaans als een soort curiosa, danwel filmsterren worden beschouwd.
Er ligt een stevige man met een rode Hawaï-bloes op het bankje waarop ik de middelste plek zou moeten bezetten. Als hij me ziet, verontschuldigt hij zich, en staat hij op om mij het hele bankje te gunnen. Zijn vrienden, die op andere bankjes lagen, staan ook op, en willen meteen met mij op de foto. Ze vertellen dat ze een vakantie in Goa achter de rug hebben en nu op weg zijn naar huis, in Bangalore. Ze vragen of ik nog wil slapen. Dat wil ik wel.
De rugleuning wordt opgeklapt en met kettingen aan het bovenste bed bevestigd, zodat een middelste bed ontstaat, dat netjes voor mij wordt opgemaakt. Ik klim erop, ga liggen, kijk even uit het raampje naar de voorbij denderende rijstvelden, en wordt bekropen door het kalme gevoel dat alles goed is. Daarmee val ik in slaap.
Als we allemaal een paar uur hebben geslapen, wordt mijn bed weer omlaag geklapt, zodat we kunnen zitten.
De vrienden gunnen mij de hele bank. Ze delen hun eten met me. Willen alles van me weten, en vragen wat ik van India vind. Ik zeg dat de mensen overal zo vriendelijk zijn. Dat vinden ze mooi om te horen.
9,6 kilometer - Tuktuk van Hospet naar Zuid-Hampi
De eerste tuktukchauffeur waar ik op het station van Hospet mee praat vraagt ongeveer 10 euro om me naar de veerboot te brengen. Ik schud beledigd mijn hoofd en loop verder. Verderop tref ik een chauffeur waar ik kan afdingen naar 6 euro. Dan verschijnt een Indiase dame die me vraagt of ik met haar de tuktuk wil delen. Dat wil ik wel. Ze praat in Hindi met de tuktukchauffeur, op nogal verhitte toon. Uiteindelijk brengt die ons voor 2 euro naar de boot. 1 euro per persoon. En ze blijkt nog leuk gezelschap ook. We spreken af om de volgende dag samen te gaan ontbijten.
25 meter - Veerboot van Zuid- naar Noord-Hampi
Aan boord van de veerboot moeten we wachten tot er genoeg mensen zijn ingestapt. Ik laat de omgeving even rustig op me inwerken. Rotsen, bomen, bergen, tempels, mensen die hun kleurrijke kleding wassen in de rivier. Naar Hampi komen was een goed besluit, zeg ik tegen mezelf. ‘Het is hier allemaal zo mooi,’ zegt de Indiase dame zachtjes in mijn oor. Ik knik zwijgend.
3,6 km – Scooter naar Hostel Hearthspace
De Indiase dame verblijft in een ander hostel dan ik. Ik stel voor weer een tuktuk te delen, maar ze huurt liever een scooter. Ik besluit ook een scooter te huren. Ook al heb ik geen rijbewijs en is het zeker twintig jaar geleden dat ik voor het laatst een scooter bestuurde.
Met de rugtassen op rug en borst stuiter ik stuivend en slingerend over de hobbels en bobbels van de onverharde weg, pogend de lompe, doch fel optrekkende scooter een beetje in bedwang te houden.
Eenmaal op de verharde weg komt een andere scooterrijder recht op me af rijden, aan de verkeerde kant van de weg. Nog net op tijd besef ik dat ik zelf aan de verkeerde kant rijdt, in India wordt immers links gereden. Ik zwenk naar links, de scooterrijder toetert, ik toeter terug. Er is een paar weken eerder in Mumbai zoveel naar me getoeterd, dat het fijn voelt eindelijk eens terug te kunnen toeteren.
Ik besluit te kijken hoe hard de scooter kan, de meter loopt op tot iets boven de 85. Ik haal een auto in, baan mij een weg door een kudde geiten, en toeter bij alles wat ik zie bewegen. Door de wind lopen tranen over mijn wangen. Ik begin er lol in te krijgen, dat scooterrijden.
Eenmaal aangekomen bij hostel Hearthspace zegt eigenaresse Sam ‘Welkom thuis’. Het begin van wat een onvergetelijke week op deze bestemming zal worden. Maar de reis ernaartoe zal ik ook nooit vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties