Fahad eet al drie maanden lang alleen maar fruit. Daardoor voelt hij zich geweldig, vertelt hij me, nog net niet jubelend. ‘Elke cel van mijn lichaam is vol van extase’. Zijn verhaal roept bij mij vooral weerstand op.
Ik ontmoet Fahad in hostel Hearthplace te Hampi, India. Hij zit tegenover me een meloen uit te lepelen, en vertelt dat hij sinds drie maanden vrijwel alleen maar fruit eet. Dat zijn dieet voor zo’n 90 procent fruit bestaat, soms afgewisseld met wat groentes, altijd rauw. Volgens Fahad voelt hij zich beter dan ooit, sinds hij fruitariër is. ‘Ik slaap beter, ik presteer elke dag op de top van mijn kunnen, ik ervaar de wereld anders, ik dans met de natuur. Elke cel van mijn lichaam is vol van extase.’
Fahad is een YouTube-kanaal begonnen om informatie over zijn levenswijze en inzichten met andere mensen te delen. ‘Zodat andere mensen zich ook zo goed kunnen voelen.’
Terwijl ik naar Fahad luister voel ik vooral ergernis. Weerstand. Het verhaal doet me denken aan dat van de Nederlandse documentaire Rauw, over Tom, de jongen die van zijn moeder alleen maar fruit, groenten, noten en zaden te eten kreeg. Het doet me ook denken aan de mensen die nog steeds geloven dat de coronapandemie een truc van rijke mensen was om het gewone volk in hun macht te krijgen. Met andere woorden: te ver bij de werkelijkheid vandaan om er de discussie mee aan te gaan.
Als er nieuwe mensen in ons hostel arriveren, en Fahad weer eens over zijn fruit begint, inclusief zijn origin story, spelend in de bossen van Colombia, loop ik erbij weg.
Denken over eten
In de dagen die volgen begin ik Fahad toch wel te waarderen. We spelen twee potjes schaak, waarbij hij mij twee keer zo alom vernietigend verslaat dat mij wel duidelijk is dat het gebrek aan voedingsstoffen zijn hersenen in elk geval nog niet heeft aangetast.
Ik maak sarcastische opmerkingen over zijn fruitliefde, zoek de overdrijving op, Fahad kan er hartelijk om lachen. Hij toont zich nooit aangevallen, schiet nooit in de verdediging, en blijkt ook minder prekerig dan ik aanvankelijk had verwacht. Ik realiseer me dat je er eigenlijk ook niet om heen kan, vertellen dat je fruitariër bent, als je een tijdje met andere mensen samenwoont in een hostel. Mensen willen toch weten waarom iemand niet mee gaat om ergens wat te eten, of aangeboden eten steeds afslaat. Eten, ik ben er opeens bewuster dan anders mee bezig.
Ik denk over het voedsel wat ik zelf doorgaans eet, waaronder veel vlees. Terwijl dat hele idee om van al die lieve koeien en varkens in fabrieken etenswaren te maken me toch zo tegenstaat. Ik voel opeens zelfs iets van medelijden met de twee of drie kippen die ik elke week verslindt. Ik denk aan wat ik vrienden zie eten en drinken. Wat mensen in de Westerse wereld in het algemeen naar binnen werken, qua koekjes, taart, chips, pizza’s, patat, snoep en alcohol. De overdaad aan zout, zoet en vet die fabrikanten in hun verleidelijk verpakte producten stoppen om mensen eraan verslaafd te houden. Ik erger me daar zelden of nooit aan, ook niet als de gevolgen van al dat ongezonde voedsel overduidelijk, overal om me heen, zichtbaar worden. Waarom stoort het me dan wel zo dat Fahad alleen maar fruit eet? Waarom zou ik zo’n eigenwijze banaan of overdreven stuk suikerriet het liefst uit zijn handen slaan?
Een vriend
Hoe we er op komen weet ik niet, maar ik vertel Fahad over het blog waar ik aan werk. Dat het de beste baan ter wereld is, dat reizen met een missie, dat schrijven van verhalen over mensen die ik ontmoet, dat maken en posten van foto’s om te laten zien wat ik gezien heb. Dat het me geen cent oplevert, maar dat dat me er niet van weerhoudt mij met ziel en zaligheid in deze zelfbedachte baan te storten.
‘Ik hoor wat je zegt, broeder,’ reageert Fahad. Voor hem geldt hetzelfde, zegt hij, met zijn YouTube-kanaal, waarop hij zijn fruitliefde deelt. ‘Daar hoef ik ook niets mee te verdienen. Volgens mij doen we beide gewoon wat we op dit moment het liefste willen doen, zonder ons druk om geld te maken. Perfect, toch?’
Hij steekt zijn vuist naar me uit. Ik tik die van mij ertegenaan.
Als ik op mijn derde avond in Hampi met wat andere mensen van het hostel ga eten bij het tentje aan de overkant, sluit Fahad zich bij ons aan. Hij brengt zijn eigen meloenen mee. Zoals wel vaker in zo’n hostel, ontstaat er een soort vriendengroepje. Een familie, bijna. De fruitariër Fahad gaat voelen als een vriend van mij.
Op de vijfde en laatste avond van mijn verblijf in Hampi interview ik Fahad voor mijn blog. Om te beginnen toon ik mij bereid om eens echt te luisteren naar dat oorsprongsverhaal over zijn fruitariërschap, daar in de bossen van Colombia. Hoe ging dat nu precies?
‘Oké broeder, ik zat daar dus diep in de bossen van Colombia, ver van de beschaafde wereld. Op een steen. Dat doe ik wel vaker, als ik omringd ben door mooie natuur. Dan ga ik op een steen zitten om alles om me heen te observeren. Maar die dag, dat moment, zette mijn hele leven op zijn kop. Opeens voelde ik mij zo in harmonie met de natuur, zo verbonden met de natuur, alsof ik er voor het eerst echt helemaal deel van uitmaakte. En vanaf dat moment kon ik niet meer terug. Ik wist toen dat fruit eten het juiste was voor mij, voor dit stuk leven dat ik ben. Zonder twijfel wist ik dat ik de rest van mijn leven alleen nog maar fruit zou eten.’
Diëten en drugs
Later kwam Fahad tot het inzicht dat het natuurlijke dieet voor mensen uit fruit bestaat. ‘Elke diersoort op de planeet heeft een dieet dat precies bij dat dier past. Een giraffe jaagt niet, en eet geen vlees. Een leeuw graast niet, maar jaagt. Dus elke soort heeft zijn eigen dieet. Op één soort na. De menselijke soort. Ons dieet bestaat uit van alles, dieren die vliegen, die zwemmen, alles wat zich maar verplaatst, of niet verplaatst. Met onze intelligentie denken we, of geloven we, dat we echt van alles kunnen consumeren. Maar het lijkt mij logischer dat wij ook maar één dieet hebben, net als alle andere dieren op de planeet.’
Volgens Fahad leidt onze onnatuurlijke manier van eten tot allerlei ziektes. ‘Het internet staat vol informatie over wat wel of niet goed voor ons is. En toch worstelen we nog steeds met wat we eten. De variatie aan soorten voedsel die we consumeren is waarschijnlijk net zo groot als het aantal ziektes dat we hebben. En veel van die ziektes komen alleen maar bij mensen voor.’
Volgens Fahad is het ook niet natuurlijk om eten te bakken of koken, zoals de meeste mensen doen. ‘De aard van vuur is dat het vernietigt. Wat je ook maar in vuur stopt, wordt vernietigd. Stel je bijvoorbeeld voor dat je mij verbrandt. Ik leef nu. Maar dan verbrand je mij. Dan kunnen we dit gesprek toch niet meer voortzetten? Wat blijft er dan nog van mij over?’
‘Misschien kom ik in de verleiding je op te eten,’ reageer ik. ‘Als je lekker ruikt, neem ik misschien een hapje uit je arm. Om te proberen.’
Fahad lacht, ‘misschien met een beetje zout erop. Oké, het klinkt misschien als een extreem voorbeeld, maar wat ik wilde zeggen is dat je mij misschien kunt consumeren, maar mijn ware potentieel, het leven, dan al uit mij is verdwenen. En dat is ook wat er met voedsel gebeurt. Als we eten koken, verdwijnt het leven eruit.’
Ik vraag Fahad of hij ook wel eens ongezond heeft geleefd. Dat blijkt het geval. ‘Als kind had ik overgewicht. Mijn ouders bestelden vaak fastfood, en er was altijd snoep in huis. Toen ik als student uit huis was, begon ik alcohol te drinken en drugs te gebruiken. Ik ben zo’n twee tot drie jaar drugsverslaafd geweest. Ik gebruikte elke dag alcohol en drugs, alle soorten drugs, tot heroïne aan toe. Maar ik heb helemaal geen spijt van die tijd. Ik denk dat die ervaringen me hebben geholpen om te komen tot waar ik nu ben. Tot de beslissingen die ik nu neem. Ik kan nu het contrast tussen de verschillende levensstijlen en perspectieven heel helder zien.
Wat kritischer
Ik besluit wat kritischer te worden. Ik vraag hem of hij zichzelf nu als voedselexpert beschouwt. Of hij het beter denkt te weten dan mensen die jarenlang op wetenschappelijk niveau voeding en diëtetiek gestudeerd hebben, in plaats van dat ze hun kennis op een openbaring in de bossen van Colombia baseren.
‘Ik ben alleen een expert op het gebied van mijn eigen lichaam,’ reageert Fahad. ‘Ik weet misschien niet precies welke voedingsstoffen er in een kokosnoot zitten, maar ik weet precies wat er in mijn lichaam gebeurt als ik kokos eet. Gebaseerd op observatie en aandacht, door gegrond te zijn in mijn lichaam, weet ik wat er in mijn lichaam gebeurt. Op basis daarvan kom ik tot feiten en voorbeelden over wat wel en niet goed is. Gebaseerd op mijn eigen ervaringen. En ik denk dat die voor andere mensen niet heel anders zullen zijn. Maar dat moeten mensen uiteraard zelf ontdekken. Ik wil mensen alleen maar motiveren ermee te experimenteren. Eet eens een tijdje alleen maar fruit, en zie wat dat doet met je lichaam, en je energie. Ga daarna weer eens een weekje gekookt voedsel eten, en kijk of er iets verandert.’
Ik hecht nog steeds weinig waarde aan Fahads bevindingen. Voor mij klinkt het allemaal eerder als iets spiritueels, een soort geloof, dan als iets wetenschappelijks waar je op zou kunnen vertrouwen. Aan de andere kant, kan het nooit kwaad om bewuster om te gaan met de dingen die je zoal in je mond stopt. En het lijkt me niet verkeerd als Fahads verhaal mensen aanspoort om daar eens over na te denken.
Hij heeft mij in elk geval aan het denken gezet.
Wie meer van Fahad wil zien en horen, zit goed op zijn YouTube-kanaal:https://www.youtube.com/@rawfruitarian
Reactie plaatsen
Reacties