583 woorden - Demi ziet moordenaars als mensen - Manchester (Engeland)

In de periode 1993-1996 werkte ik samen met Demi bij Nintendo in Nieuwegein. Deze uit Manchester, Engeland afkomstige dame wist niets van videogames, maar was op één of andere wijze toch aangenomen als speladviseur bij Nintendo. Waar ze dus andere mensen verder moest helpen in games die ze nooit had gespeeld. Met behulp van mappen, walkthroughs en – later – de computer, deed ze dat prima. Wat ik me vooral van haar herinner waren haar geduld, haar onverstoorbare vriendelijkheid en haar inzet om iedere persoon aan de andere kant van de lijn verder te helpen. En, niet te vergeten, haar aanstekelijke lach, die ze vaak en graag liet horen.

Bewaker in een vrouwengevangenis

Gisteren zag en sprak ik Demi weer, voor het eerst in 27 jaar. Ik was vrij toevallig in Manchester beland, en wist dat ze daar woonde. Ze kwam me ophalen van het vliegveld, in de buurt van haar werk. Ze werkte tegenwoordig als bewaker in een vrouwengevangenis, vertelde ze.

Haar stem was iets lager, ze had hier en daar een rimpeltje gekregen, maar haar aanstekelijke lach liet ze nog net zo vaak en graag horen als vroeger. Ze vertelde me over haar werk. Dingen die niet echt om te lachen zijn.

Zoals een vrouw op haar afdeling, die aan de armen van een baby had getrokken om het kind te horen gillen alvorens ze dit vijftien maanden oude kindje op zijn hoofd stampte tot het dood was. Waarom Demi het, ondanks de onwaarschijnlijk gruwelijke dingen die de vrouwen daar gedaan hadden, belangrijk vond deze gevangenen nog steeds als mensen te behandelen. Dat er ook vrouwen zaten die eigenlijk in het gekkenhuis thuishoorden, maar vanwege hun daden gewoon tussen de andere gevangen belandden.

Ze vertelde ook over ene Marian, die steeds probeerde haarzelf op te hangen, en dus telkens weer ergens hing, met een blauw hoofd en bloed uit haar neus. Dat ze een klik met deze Marian had. Dat Marian het een keer had volgehouden om 16 dagen achter elkaar geen zelfmoordpoging te doen, omdat ze Demi had beloofd daarmee te stoppen. Dat Demi haar op de 17e dag vertelde dat ze tóch trots op haar was.

Death

’s Avonds kletsten we over vroeger, de vele vreemde vogels met wie we op de spellijn hadden samengewerkt. Er kwamen weer namen en situaties boven waar ik zeker een kwart eeuw niet meer aan had gedacht. Over die ene E, die de man had afgepakt van collega C. Over R, die zo trots was op haar man, een postbode. Totdat die postbode haar in zijn slaap probeerde te wurgen.En hup, daar was die lach weer. We praten ook over onze scheidingen, onze kinderen, wat ons tegenwoordig dreef in het leven. Demi stelde voor dat ik een tarotkaart ging trekken. Daar zag ik het nut niet zo van in, maar het leek me ook geen kwaad te kunnen. Ik trok Death.